In juni 2013 wordt voor de 25^ste keer de Maand van het Spannende Boek gehouden. Deze campagne van het CPNB heeft tot doel kwalitatief hoogstaande misdaadliteratuur onder de aandacht te brengen van een breed lezerspubliek. Speciaal voor deze gelegenheid selecteerde en bewerkte  Annejet van der Zijl de reconstructies die zij in haar tijd als misdaadverslaggeefster neerschreef. Dit resulteerde in de bundel Moord in de Bloedstraat: bloedstollende verhalen waarin de schrijfster en historica zoekt naar het menselijke relaas achter de kleine krantenberichtjes.

Van der Zijl boekte succes met haar biografieën over prins Bernard en over Annie M.G. Schmidt en met de documentaireroman Sonny Boy (2004). Haar werk – altijd reconstructies en portretten – getuigt van een grote nieuwsgierigheid; er is onmiskenbaar een journalist aan het woord. Maar wel een journalist met literair talent! Ook in deze bundel weet de schrijfster de lezer te boeien.

De verhalen zijn gevarieerd, maar stuk voor stuk aangrijpend. De hoofdrollen worden namelijk vertolkt door gewone mensen die om wat voor reden dan ook crimineel zijn geworden. Zoals de café-eigenaar die een treiterende klant doodslaat. Of de bollenkweker die langzaam zijn vrouw vergiftigt.  ‘Dit is een van die zaken die laten zien hoe dun de lijn is tussen een keurige burger en een misdadiger,’ zegt een advocaat in het boek. Er zitten ook uiterst droevige gebeurtenissen tussen: zoals de familie die in de ban raakt van eerwraak, of de Braziliaanse prostituee die op brute wijze wordt vermoord. Ik werd ook gegrepen door het verhaal van de jongen die zelfmoord pleegde omdat hij gepest werd. Van der Zijl gaat na in wat voor omgeving deze jongen opgroeide en hoe familie en kennissen reageerden op zijn dood. Een vreselijke gebeurtenis, en toch ging het gewone leven door. De klasseleraar van het slachtoffer zegt verbitterd: ‘Als hij een daad heeft willen stellen, dan is dat niet gelukt. Dan is hij voor niets gestorven. Dat vind ik misschien nog wel het verschrikkelijkste van alles.’

Annejet van der Zijl laat alle betrokkenen aan het woord, zodat je als lezer een goed beeld krijgt van hoe het misdrijf kon gebeuren. Aanvullend geeft zij informatie over hoe het de hoofdrolspelers nadien is vergaan. De verhalen zijn intrigrerend en men kan er lering uit trekken. Je vraagt je af: waarom bestaat er eigenlijk belangstelling voor dit soort verhalen? Van der Zijl geeft in haar nawoord antwoord: ‘Deels, denk ik, zit die fascinatie voor criminaliteit en geweld in ons allemaal. Misdaad heeft dezelfde aantrekkelijkheid als oorlog: het is leven op het scherpst van de snede. Voor een schrijver hebben dit soort onderwerpen bovendien als voordeel dat ze verhaaltechnisch dankbaar zijn. Er zit meestal een duidelijk begin en einde aan, naar drama hoef je zelden te zoeken en naar een spanningsboog al helemaal nooit.’

Van der Zijls interesse in ‘de slechtheid van de mens’ stopte abrupt. Opeens had ze er genoeg van en werd het tijd voor betere levens. Hetzelfde gevoel heb ik bij dit boek. Het was mooi, maar huiveringwekkend en meer dan genoeg. Ik hou doorgaans niet van spannende boeken zoals thrillers en detectives. Moord in de Bloedstraat las ik daarentegen in een vloek en een zucht uit.