Op z’n tijd vind ik het fijn om een ‘tussendoorboek’ te lezen: zo’n boek dat niet al te veel van de lezer vergt. Meestal kies is dan voor een columnbundel, van Martin Bril bijvoorbeeld. Dit keer koos ik voor de verzamelde stukje die journalist Auke Kok voor dagblad Het Parool schreef. Twee jaar lang vervulde Kok de rol van stadschroniquer. Hij observeerde hoofdstedelingen in hun dagelijkse doen en laten. De eenzaamste vrouw van Amsterdam (2014) is een bundeling van deze columns.

Zoveel Amsterdammers, zoveel verhalen. Dat is wel duidelijk na het lezen van dit boek. Van de mopperende taxichauffeur tot Cora in haar Jordanese paradijs. En de dode vrouw in het Rembrandtpark… Al rondfietsend komt Kok op allerlei plekken in de stad. Niet alleen het café waar Holleeder zijn thee drinkt, maar ook verre uithoeken waar ‘gewone mensen’ wonen.

Waar was hij mee bezig? Onvast ter been, zoals de politie het later zou formuleren, onder invloed van alcohol, liep Legino Zijler ’s morgens om half vijf in de buurt van het Leidseplein. Dronken op glimmende schoenen. Van plan om naar huis te lopen. Niet naar zijn woonadres in de Niasstraat in de Indische Buurt, maar verder nog, véél verder, naar IJburg. (p. 173)

Het mooie aan de korte schetsen – het boek telt er zo’n 150 – is de empathie die er uit spreekt. Kok laat zien dat iedereen zijn eigen geschiedenis heeft en handelt vanuit zijn persoonlijke goeddunken. In toegankelijke taal en met een scherpe blik toont Kok ons de uiteenlopende bewoners van de hoofdstad. Hoewel veel stukjes gebaseerd zijn op heftige nieuwsberichten weet Kok zijn observaties op een luchtig manier te brengen. Daarom is dit boek fijn leesvoer voor tussendoor. En zeker niet alleen voor Amsterdammers!

In onderstaand filmpje (van At5) wandelt verslaggever Frank Awick met de schrijver door de stad en spreken ze over Koks stadscolumns.