Toen schrijfster Christine Otten hoorde van het verhaal van Winny en Nizar, besloot ze er een boek over te schrijven: Rafaël (2014). Otten is duidelijk geraakt door dit waargebeurde liefdesverhaal. De Nederlandse Winny ontmoet in 2010 tijdens een vakantie op een Grieks eiland haar grote liefde Nizar, die daar zonder papieren woont en werkt.

Nizar zei: ‘Je bent mooi.’ Thuis in Eindhoven zou ik het nooit hebben geloofd als een jongen dat zei.
Nizar gaf me rust.
Natuurlijk schoot het door me heen dat hij achter me aan zat om legaal in Europa te kunnen zijn. Maar zelfs als dat een klein beetje waar was, dan gunde ik hem dat.’  (p. 57-58)

Het stelt trouwt al snel en besluit te gaan wonen in Nizars vaderland Tunesië. Maar dan breekt de Jasmijnrevolutie uit en is het niet meer veilig voor Winny, die inmiddels in verwachting is van hun eerste kind. Ze keert alleen terug naar Nederland. Nizar wil bij zijn zwangere vrouw zijn en de geboorte van hun kind meemaken. Hij probeert per boot het Italiaanse eiland Lampedusa te bereiken, in de hoop een verblijfsvergunning voor de Europese Unie te verkrijgen. Een levensgevaarlijke onderneming en eenmaal veilig aan land wordt Nizar meteen op het vliegtuig naar Tunesië gezet. Maar Nizar wil koste wat het kost naar Winny toe en maakt opnieuw de hachelijke overtocht. Dit keer komt hij in een opvangkamp voor illegale immigranten terecht. Winny reist – in het bezit van hun trouwpapieren – naar Lampedusa, maar Nizar krijgt geen toestemming om met zijn echtgenote naar Nederland te reizen. Zelfs een visum van drie maanden is niet aan de orde. De radeloze Winny zoekt media-aandacht, maar het mag niet baten. Nadat Nizar vanwege een woedeaanval verplaats is naar een kamp op Sicilië, neemt hij het heft in eigen handen: hij ontsnapt. Het lukt hem om, nog voordat hun zoontje Rafaël wordt geboren, zich te herenigen met zijn Winny.

Ottens stijl is onopgesmukt, niet per se meeslepend of geraffineerd. In dat opzicht stelde het boek mij enigszins teleur. De schrijster vertelt het verhaal vanuit twee perspectieven: de nuchtere Winny (ik-verteller) wordt afgewisseld door de lotgevallen van Nizar (personale verteller).

De kustwacht had ze opgevist uit zee. Met zijn ogen samengeknepen zag hij in de verte een klein zwart puntje op het water dat Lampedusa moest zijn. Als een molshoop stak het uit de zee. Misschien wat het gezichtsbedrog; hij was onderkoeld en zakte af en toe weg in een gevaarlijk soort slaap, een duisternis waarin hij zijn lichaam niet meer voelde, alsof hij langzaam oploste. (p. 152)

Het verhaal van Winny en Nizar is indrukwekkend: hun door liefde gedreven wilskracht is groot. Rafaël spoort lezers aan kritisch te kijken naar het migratievraagstuk. Waarom mag ik wel op vakantie naar Tunesië, maar mocht Nizar niet naar zijn echtgenote in Nederland afreizen? Christine Otten laat met dit boek zien hoe politieke besluiten van invloed zijn op gewone mensen, zoals Winny en Nizar. Ze geeft de vele bootvluchtelingen die de oversteek wagen een gezicht. Rafaël is een buitengewone liefdegeschiedenis rondom een actueel thema.