De roman Dagen zonder Dulci (2013) is het debuut van Deniz Kuypers. De auteur – sinds 2002 woonachtig in de Verenigde Staten – kruipt in de huid van een tienermeisje. Geen gemakkelijke opgave voor een man van tweeëndertig, lijkt me. Alhoewel, de twijfel en radeloosheid waar hoofdpersonage Sylph mee te maken krijgt, kunnen iedereen overkomen.

‘Mijn zus verdween in de winter, het seizoen dat voor verdwijningen bestemd lijkt te zijn. Ze had me genoeg voortekenen gegeven in de weken na de dood van Caden, en ik had moet voorzien dat ze iets wanhopigs zou doen, dat ze zich zou verwijderen van iedereen die haar had teleurgesteld – mijn ouders, die haar nooit hadden begrepen, en ik, die te jong was geweest om haar tegen te houden.’ (p.7)

Met dit citaat begint de roman, en het vertelt in een notendop wat er is gebeurd. Na de verdwijning van haar zus Dulci, voelt Sylph zich verloren. Tussen haar en haar moeder ontstaat verwijdering – haar moeder doet namelijk net of Dulci nooit bestaan heeft – en haar vader laat zich opslokken door zijn werk. Sylph verandert in een eenzame, lastige puber die zich terugtrekt op haar kamer. Ten einde raad meldt Sylphs moeder haar aan bij de schoolpsycholoog. Daar praat ze over wie Dulci was, en vraagt zij zich hardop af waar Dulci nu is. Ze kan ook haar verhaal kwijt bij Morten, haar enige vriend en zoon van de schoolpsycholoog. Morten en Caden kenden elkaar, en op die manier voelt Sylph zich verbonden met haar verdwenen zus. Sylph doet niets liever dan over haar zus Dulci praten, dat is de enige manier om haar bij zich te houden. Maar waarom komt Morten ineens niet meer opdagen?

Sylph is een dromerig meisje, en kan het verleden maar moeilijk achter zich laten. De mensen om haar heen wil ze doorgronden, hun verhalen begrijpen. De roman neemt je mee in de gedachtenwereld van Sylph. Je voelt het wantrouwen van Sylph naar de psycholoog en haar ouders. Pas later begrijp je waarom Sylph hen wantrouwt. Om te vertellen hoe goed het verhaal in elkaar steekt, zou ik eigenlijk de clou moeten prijsgeven. Maar dat doe ik niet, daar moet de lezer zelf achterkomen. Langzaam maar zeker ontvouwt zich het geheim dat de sterke band tussen de zussen verklaart.

Ik vind Dagen zonder Dulci een mooie roman. Kuypers kan met een paar zinnen een krachtig beeld oproepen. De stijl is verstild, gevoelig, gelaten, wat goed bij Sylph en haar droombeeld van Dulci past.

De eerste vijf hoofdstukken van Dagen zonder Dulci zijn hier te lezen.