De elfjarige hoofdpersoon uit IJsbrood (2013) houdt van orde. Dammen is een ordelijke sport. Ook is het gezellig bij de damclub op de zolder van meneer Bakker. Zaken die hij in het dagelijks leven moet ontberen. Thuis heerst er namelijk een nare sfeer. Bovendien is zijn moeder plotsklaps verdwenen. De jongen zoekt naar antwoorden op zijn vragen. Waar is ze? Hoe lang blijft ze weg? En gaan zijn ouders scheiden? ‘Mama is er niet, had mijn vader gezegd. Dat kon van alles betekenen.’ De jongen heeft behoefte aan helderheid en overzichtelijkheid, juist nu hij zich moet concentreren op een belangrijk damtoernooi.

‘Mijn vader keek naar buiten. Ik wist niet wat hij dacht. Mijn moeder was nu vier dagen weg. Natuurlijk, niemand wist wat iemand dacht, en dat was waarschijnlijk maar goed ook. Maar sinds mijn moeder was verdwenen wist ik het van mijn vader minder dan ooit.’

Schrijver Owen Donkers heeft met IJsbrood een aangenaam verhaal geschreven. Het perspectief van de jongen verveelt geen moment. In zijn kinderlijke nuchterheid geeft de jongen namelijk vaak wijze raad of legt hij de vinger op de zere plek. De laconieke verteltrant laat de lezer regelmatig glimlachen.

De schrijver is zelf fervent dammer en dat is goed te merken. De passie voor deze denksport wordt goed overgebracht; ik vóelde de damkoorts. In de werkelijkheid van de jongen draait alles om het spel, de eindoverwinning, de beker. Maar IJsbrood gaat zeker niet alleen over dammen. Het gaat over een jongen – zelf nog niet volwassen – die de volwassenwereld probeert te begrijpen. Hij is gefrustreerd omdat hij nergens in wordt betrokken en omdat zijn vader en zusje geen helderheid verschaffen. Ondertussen blijft hij trainen voor het kampioenschap.  Wanneer het belangrijke toernooi voorbij is, blijf je als lezer met veel vragen zitten. Maar dat geldt ook voor de jongen zelf. Owen Donkers laat met dit boek zien dat een elfjarige jongen al veel kan en veel weet, maar nog niet alles begrijpt.