Toen ik het boek Meisje van glas (2014) voor het eerst in mijn handen had, sprak het me niet zo aan. De titel en het omslag deden me vermoeden dat heb boek tot het genre young adult behoorde (wat niet zo is). Ook de aanprijzing van Jan van Aken (‘Een bloedstollende roman over de schoonheid en de dood’) klinkt mij niet zo aantrekkelijk in de oren. Toch heb ik het boek uit nieuwsgierigheid gelezen.

Meisje van glas is de debuutroman van Frank Gunning. Het boek bestaat uit vier delen; er worden drie verhaallijnen uitgezet die in het laatste deel samenkomen. We leren Eva kennen: een mooi maar cynisch meisje met chronische gezondheidsklachten. Zij gaat samenwonen met Erik, de beheerder van het revalidatiecentrum waar ze regelmatig komt. Maar Eva deelt niet alles met haar vriend. De vermissing van haar tweelingzusje Hanna verzwijgt ze. Hanna was Eva’s vitale spiegelbeeld. Een jaar eerder, tijdens een nachtelijke picknick in een besneeuwd park, wilde deze Hanna – bij wijze van verjaardagscadeau – ervaren hoe Eva zich altijd moest voelen: broos, koud, ziek.

Het tweede deel van het boek is geschreven vanuit het perspectief van Flo. Deze jongen leidt een teruggetrokken bestaan in het souterrain van een kraakpand. In zijn jeugd is hij misbruikt door een oudere man. Ooit heeft hij de mooie Eva ontmoet, sterker nog: hij heeft een keer seks met haar gehad in een ziekenhuis waar ze beiden verbleven. Wanneer Flo Eva jaren later in het park denkt te vinden, neemt hij haar mee naar zijn woning. Deel drie wordt verteld vanuit de oude jonkheer H.U. Kampvliet van Beurden. Zijn zoon, ook bekend onder de naam Strijdvloed, is mede door een traumatische jeugd totaal verknipt geraakt. In het dagelijks leven houdt Strijdvloed zich bezig met het opzetten van dieren. Intussen terroriseert hij zijn vader bij wijze van wraakoefening en heeft hij een relatie met een jonge knul, Jeroen.

Inmiddels heeft de lezer door deze stortvloed aan gebeurtenissen wel zo z’n vermoedens. Wat blijkt: in hun jeugd zijn Flo en Jeroen bevriend geweest en was Strijdvloed al aanwezig.  In het vierde deel volgt de verdere ontknoping van het verhaal. De levens van de personages hangen – op soms gruwelijke wijze – met elkaar samen. Wat mij betreft is het plot té uitgedacht, het klopt helemaal (ook al was ik meerdere keren verrast door de wendingen). Aan het einde van het boek zijn er geen losse eindjes meer, de structuur is door de schrijver volledig blootgelegd. Het was me daarbij allemaal iets te luguber, hoewel ik de griezelstukken in één adem uitlas, dat dan weer wel. De hoofdpersonages vond ik goed uitgewerkt, waardoor je je ondanks de onwerkelijke ontwikkelingen wel kunt inleven. Van Gunnings stijl was ik niet bijzonder onder de indruk, maar slecht geschreven is deze roman zeker niet. Wanneer je van boeken houdt die op een ingenieuze manier in elkaar steken, is Meisje van glas misschien wat voor jou. Zeker wanneer je een vleugje horror aankunt!