Winter

De onrust die je deze najaarsmaanden
van alles wat je bent heeft afgeleid,
verdwijnt: het jaargetijde is aanstaande
dat aan je ware wezen is gewijd.

De nevel heeft rondom het huis bekropen,
de kamer krimpt tot rond de kaarsevlam,
en weer sla je dezelfde boeken open
die je ook vorig jaar in handen nam.

Je leest. Slechts hierin bleef je heel je leven,
wat er ook is geweest, jezelf getrouw.
De dingen zijn zoals ze staan geschreven,
en wat je kwijt was wordt opnieuw van jou.

Jean Pierre Rawie
Uit: Onmogelijk geluk (1992)

Interieur

In dit met boeken volgestouwd vertrek
heb ik steeds minder anderen van node,
met al mijn aan de dood onstegen doden
iedere nacht stilzwijgend in gesprek.

Bij wie is wat ik liefheb nog in trek?
Het meeste is al eeuwen uit de mode.
Van wat ik deed, uit nood of om den brode,
rest enkel de grandeur van het echec.

Maar ook al bood het leven nog zoveel
waar in mijn tanden op heb stukgebeten,
één regel, en de wereld raakt vergeten,

één rijm, en het verscheurd heelal wordt heel:
alleen achter mijn schrijftafel gezeten
heb ik opnieuw aan heel de schepping deel.

Jean Pierre Rawie
Uit: Onmogelijk geluk (1992)