Maandagavond 6 januari was ik te gast bij uitgeverij Prometheus. De avond stond in het teken van het gloednieuwe boek van Franca Treur: De woongroep. Het leuke was dat de schrijfster zelf ook aanwezig was. De avond werd geleid door Joost de Vries. Na een miniquiz – om te testen hoe goed de aanwezigen zich al in het boek hadden verdiept – stelde De Vries een aantal vragen aan Franca Treur. Zij vertelde op haar beurt dat ze al twee jaar geleden met dit boek bezig was, althans: twee personages (Elenoor en Alexander) had ze toen al in haar hoofd. Ook zei Treur dat de ideale lezer niet bezig is met de vraag of de roman autobiografisch is of niet.

Vervolgens kreeg iedereen de gelegenheid om vragen te stellen over het boek. Dat leverde interessante kwesties op, zoals: is de hoofdrolspeler te cynisch? Wat is de rol van Katelijne, het belangrijkste personage uit Treurs vorige roman? Het gesprek ging ook over de cover: kijkt het meisje wantrouwig, of juist uitdagend? Er werd verteld dat juist voor deze foto gekozen is vanwege de Mona Lisa-uitstraling.

Omdat ik zelf alleen de eerste tachtig bladzijden had gelezen, kon ik geen inhoudelijke vragen stellen. Wel had ik een vraag over de titel; het boek werd vorig jaar aangekondigd onder de titel Het nieuwe vuur (een passage in het boek maakt duidelijk waarom). Treur vertelde dat de titel De woongroep toch beter de lading dekt, en dat het idee van ‘het nieuwe vuur’ niet paste bij het doen en laten van Elenoor. Het mooie aan de huidige titel is óók dat het gaat om ‘een huis, een plek, een thuis’, iets waar alle personages naar op zoek zijn.

Je begrijpt dat zo’n avond je razend nieuwsgierig maakt naar het boek. Ik ben dus volop in deze roman aan ’t lezen en binnenkort kun je hierover mijn verslag lezen. Ook benieuwd? Dit is flaptekst van De woongroep:

Zoek je bestemming! Maak iets van je leven! Maar wat doe je als je werk net zo goed door iemand anders kan worden gedaan en je verder nergens een speciaal talent voor hebt?

In het gootsteenkastje heb ik een leeg olijvenpotje gevonden. ‘Kijk, dit ben ik!’ Ik loop terug naar de bank en draai het deksel los. Ik geeuw hard in het potje en doe het meteen dicht. Met mijn vingers aan het deksel zwaai ik ermee in Eriks gezicht. ‘Hier: Elenoor Jansen, 28 jaar oud, contentmanager.’

Erik denkt zijn vriendin wel een voller leven te kunnen bieden: hij wil samenwonen en kinderen. Maar Elenoor solliciteert in plaats daarvan naar een plek in een idealistische woongroep, gevestigd in een voormalig weeshuis in Amsterdam-Oost. Want hoe kun je je beter thuis voelen op de wereld, dan door haar te willen verbeteren?

Ga jij De woongroep ook lezen?