Jan schrijft #6

Bagels & Beans heeft geen ruimte voor een echt terras. In plaats daarvan staan er vijf tafeltjes naast elkaar in het het korte straatje dat van de Vismarkt leidt naar de ingang van de V&D aan de Maarsmansteeg. Met het mooie weer waren deze tafels bezet, dus kwamen we precies te zitten waar Tom ons had willen hebben: boven bij het raam. Tom bestelde voor ons allebei een grote jus d’orange. Hij liet zijn menukaart dicht en tuurde naar buiten, terwijl ik bedacht wat ik wilde eten.
‘Als je goed kijkt,’ zei hij, ‘zie je een interessant verschil tussen de koppels die bij de V&D naar binnen gaan en degene die weer naar buiten komen.’
‘Oh?’ mompelde ik. Er waren zeven soorten bagels. En dat was alleen nog maar het broodje zelf. De volgende tien bladzijden gingen over het beleg.
‘Op de heenweg loopt de vrouw voorop. Terug is het juist de man. Hij tuimelt uit de draaideur met een plastic tas in zijn hand alsof hij die zojuist bij het snorkelen heeft opgedoken en net genoeg lucht had om weer boven te komen.’
‘Overdrijven is ook een vak,’ zei ik. ‘Wat voor bagel neem jij?’
‘Het rookkippetje.’ Zijn wijsvinger ging de lucht in. ‘Beste broodje van het land. Zonder overdrijven.’
De jus d’orange werd gebracht door een blond meisje van een jaar of zeventien. Ze had een blik met chocoladeboontjes bij zich, waarmee ons bakje met suikerklontjes werd aangevuld. Tom begon er direct in te graaien. Ik bestelde twee bagels ‘rookkippetje’.
‘Wat voor soort bagel wilt u?’ vroeg het meisje.
Ik keek naar Tom.
‘Multigraan,’ zei hij, tussen twee boontjes door.
Het meisje verdween weer. Tom schoof het bakje van zich af, nam een slok van zijn jus d’orange, en stelde toen de vraag die, achteraf gezien, deze hele dwaze geschiedenis op gang heeft gebracht. Het was een vraag die, zoals zo vaak, leidde tot een lijstje.
‘Maarten, heb jij dingen die je nog wilt doen voordat je doodgaat?’
‘Pardon?’ vroeg ik.
‘Dingen die je stiekem altijd al hebt willen doen? Parachutespringen ofzo?’
Ik moest er even over nadenken. Er waren veel dingen die mijn vrouw en ik hadden willen doen. Vooral veel plekken die we hadden willen zien. Een boot kopen. Samen een kind groot brengen.
‘Ik zou wel een boek willen schrijven,’ zei ik. ‘Net als jij. Een boek over hoe het is om samen te wonen met iemand die in coma ligt.’
Hij knikte. ‘Goed idee. Wacht -’ Hij pakte twee bierviltjes van de tafel naast ons. ‘We maken er een echte bucket list van.’ Hij viste twee pennen uit het voorvakje van zijn tas.

Beide viltjes liggen hier nu voor me, want ik heb ze bewaard en de hele reis in de binnenzak van mijn jas meegedragen. Op de mijne staan zes wensen, waarvan er inmiddels vier zijn uitgekomen. Tom had zeven wensen opgeschreven. Twee daarvan zijn er werkelijkheid geworden. Ik hoop dat hij zijn lijstje nog eens afmaakt, al zal ik daar zelf niet bij zijn. Ik heb hem nu al twee weken niet gezien en weet niet of dat ooit nog gaat gebeuren. Ik sta iedere middag tussen één en twee uur bij de Trevifontein, maar hij is er nooit. Hij neemt zijn telefoon niet op. Ik denk dat hij al niet eens meer in Italië is. Het lijkt al een jaar geleden, dat we in dat lunchcafé elkaars lijstje bekeken. Ik vraag me steeds vaker af wat eigenlijk de bedoeling was van deze reis. Was er een bedoeling? Is er een reden dat ik hier zit, met Tom’s dagboek in mijn handen? Het lijkt het dagboek van een vreemde. Er staan dingen in die ik niet begrijp, of dingen die ik misschien niet wil begrijpen, omdat ze een betekenis geven aan onze reis die ik niet wil accepteren. Een doel, een drijfveer die ik nooit heb vermoed, maar die ik misschien al had kunnen ontdekken, nog geen twee maanden geleden, aan dat tafeltje bij het raam naast de V&D. Als ik heel goed had gekeken, als ik heel alert was geweest, had ik misschien iets kunnen zien aan zijn houding, of in zijn ogen, of in die paar seconden stilte voordat hij opkeek van mijn bierviltje, zijn mond opende en fluisterde:
‘Ik heb een fantastisch idee.’