– 5 –

Tom propte zijn versleten rugzak tussen de de rest van onze bagage en gooide de achterklep van mijn Toyota Corolla met een klap in het slot. Onze eerste bestemming was Duitsland. Tom had op internet gelezen dat fotoapparatuur daar veel goedkoper te krijgen was dan bij ons. Hij was van plan in Keulen een goede camera te kopen. Als er een boekje bij zat met een Engelse vertaling kon hij er onderweg mee om leren gaan. Zo zou hij niet alleen iets van zijn bucket list afstrepen, maar tegelijkertijd ook onze reis professioneel kunnen vastleggen. Na Keulen hadden we nog geen vaste plannen, behalve dat we grofweg in de richting van Wenen wilden rijden. Vanuit Wenen afzakken naar Rome en vandaar weer terug naar huis. De enige datum die we in de gaten moesten houden was 27 augustus. Dat was de tweede dag van het Frogstock Festival, dat gehouden werd op een grasveld naast een klein dorpje op het Italiaanse platteland, halverwege Bologna en Ravenna. Hoogtepunt van het festival was dit jaar het optreden van Jethro Tull. Tom had online kaartjes gekocht. Hij kende de muziek niet, maar ik had een casettebandje gemaakt met hun beste nummers, om in de auto af te spelen. Op de eerste maten van ‘Aqualong’ rolden we Leiden uit. Het was nog steeds heerlijk warm. Ik had mijn raampje naar beneden gedraaid en liet mijn linkerarm er op rusten. Tom haalde zijn voicerecorder tevoorschijn en sprak plechtig: ‘Dag 1. Woensdag 19 augustus. Maarten en Tom zijn vertrokken.’ Hij pakte zijn roze dagboekje erbij en sloeg het open bij de laatste bladzijde. Vanaf daar bladerde hij terug naar de plek waar hij was gebleven. Ik schat dat hij nog een pagina of twintig te gaan had voor hij een nieuw dagboek moest kopen. Ik ben benieuwd wat hij die dag heeft opgeschreven. Ik heb het boekje nog niet uit. Ik ben nu ongeveer halverwege en wat ik heb gelezen is niet geschreven in het hoekige, slordige handschrift van Tom.

– 6 –

Zaterdag 13 oktober 2007

Lief dagboek,

Zo hoor ik te beginnen, toch? Ik heb nooit eerder een dagboek gehad, dus ik begin gewoon met ‘Lief dagboek’ en dan zien we wel waar we terecht komen. Tom vindt dat je een dagboek een naam moet geven, zoals Daisy of Mathilde, maar dat vind ik tuttig. Tom en ik zijn vandaag precies een jaar bij elkaar. Hij heeft me ontbijt op bed gebracht. Onder mijn koffiekopje lag een klein zilverkleurig sleuteltje. Ik begon een speurtocht die eindigde bij een roze boekje dat was verborgen tussen twee handdoeken in de badkamer. ‘Nu moet je iedere dag wat schrijven,’ zei Tom. Inmiddels is het avond, dus ik ben begonnen.

Vandaag was een bijzondere dag. Omdat we een jaar samen zijn, heeft Tom me voor het eerst meegenomen naar zijn moeder. Zij woont in een woongroep voor psychiatrische patiënten in Oegstgeest. Ik had een witte orchidee voor haar gekocht. Gelukkig vond ze hem mooi. Ze heeft hem in de vensterbank gezet zonder het plastic eraf te halen. Ik durfde er niks van te zeggen en Tom had het niet door. Haar kamer hangt helemaal vol met sjaals. Echt niet normaal. Ik heb er zeker vijftig geteld. Ze heeft een soort van dwang om te breien. Ze kan het razendsnel. Het is niet te volgen en je hoort alleen maar ‘tikketikketikketik’ de hele tijd. Toen Tom haar vertelde dat ik zijn vriendin was, zei ze: ‘Het is wat’. Maar dat zei ze ook toen ik haar vroeg of ze al die sjaals zelf had gebreid. Verder heeft ze vooral naar ons geglimlacht. We hadden een usb-stick meegenomen met foto’s van ons samen erop. Tom heeft ze overgezet op het digitale fotolijstje van zijn moeder, zodat ze er hopelijk af en toe naar kan kijken. Na twintig minuten stopte ze plotseling met breien. ‘Jullie moeten nu gaan,’ zei ze, ‘ik moet straks optreden.’ Ze heeft vroeger bij het theater gezeten.

’s Avonds zijn we uit eten geweest bij een Thais restaurantje in de stad. Het was heerlijk. Ik heb nog nooit zo’n romantisch vriendje gehad als Tom. Hij is heel schattig. Vorige week is hij een navelpluisverzameling begonnen. Elke avond controleert hij zijn eigen navel en die van mij. Als er een pluisje in zit, dan gaat dat in een potje. Over negen jaar, voor ons tienjarig jubileum, wil hij er een lange draad van spinnen. Die brengt hij dan naar zijn moeder om een sjaal van te laten breien. Voor mij. Het is een lieve mafkees.

De eerste bladzijde is vol. Tot morgen, dagboek!

Liefs,

Roos

© Jan 2013