Leestips van Inge! (Lees hier het overzicht van mijn zomerleestips.)

Adriaan van Dis – Stadsliefde. Scènes in Parijs (2011)

Wanneer Adriaan van Dis in Parijs is, vervult hij de rol van luistervink en voyeur. In deze stad is hij een vreemdeling, aangenaam verloren en voelt hij zich thuis. In zijn stukjes over Parijs laat de schrijver zien dat schoonheid en armoede tegen elkaar aan schuren. Al wandelend doet hij allerlei ervaringen op, die hij beeldend en geestig neerschrijft. Soms persoonlijk, soms herkenbaar. Mét een register om na te wandelen of te fietsen!

 

Maarten ’t Hart – Dienstreizen van een thuisblijver (2011)

Autobiografische stukjes van een schrijver die het liefst thuis naar muziek luistert en vroeg naar bed gaat. Die paar keer dat hij de hort op moest, beschrijft hij meesterlijk. Plus een flinke dosis humor.

 

 

 

 

 

 

Yasmine Allas – Een nagelaten verhaal (2010)

Een jonge schrijfster keert voor even terug naar haar geboorteland Somalië. In haar kielzog reist een cameraploeg mee die het liefst iedere emotie wil vastleggen. Maar hoe kun je iets bezoeken wat allang niet meer bestaat? Door de vertelling heen is een bijzonder liefdesverhaal geweven. De sfeer van deze vertelling is soms magisch-realistisch en spreekt tot de verbeelding. Aan het einde van de roman komen heden en verleden samen, hoewel niemand dat nog had voorzien. Een krachtige roman, waarin belangrijke inzichten voor het voetlicht gebracht worden.

Abdelkader Benali – Bruiloft aan zee (1996)

De zus van Lamarat – een tweede generatie-Marokkaan van een jaar of twintig – wordt uitgehuwelijkt aan haar oom Mosa en daarom keert de hele familie terug naar hun geboorteplaats in het Rifgebergte. Maar de bruidegom vlucht en Lamarat krijgt de opdracht hem te zoeken. Benali spot met clichés, speelt vol enthousiasme met de taal en vertelt zo niet één, maar meerdere verhalen. Dit debuut van Benali past in de categorie ‘migrantenliteratuur’, maar is zeker ook een voorbeeld van een postmodernistische roman.

Harry Mulisch – Siegfried, een zwarte idylle (2001)

In Siegfried heeft Mulisch’ alter ego Herter als doel Hitler voor  eens en altijd te doorgronden. Dat wil hij doen door hem ‘te vangen in fantasie’. Maar de verbijsterende werkelijkheid dient zich aan: Herter ontdekt dat Hitler een zoon heeft gehad. Mulisch doet in deze roman dus precies wat Herter voor ogen had, en komt tot de conclusie dat Hitler het Niets vertegenwoordigde. Hoewel Siegfried wemelt van de intertekstuele referenties, is het goed leesbaar. Sterker nog, ik vind Mulisch’ laatste roman één van zijn beste.