In De onvoltooide (2013) van schrijfster Yasmine Allas draait het om de liefdesrelatie tussen Victor en Hannah. Terwijl Hannah stil op bed ligt, vertelt Victor over de relatie die hij zes jaar lang had met ‘Bloesemtak’, zoals hij Hannah noemt. Uit het relaas van Victor wordt duidelijk dat de twee geliefden ieder een eigen achtergrond hebben – ze dragen bagage uit hun jeugd mee – en daarom onmachtig zijn om elkaar lief te hebben. Uit de vertelling komt het beeld van een grillige vrouw naar voren en van een man die juist baat heeft bij helderheid en overzichtelijkheid. Victor kan de onvoorspelbaarheid van deze liefde niet langer aan.

Wat ik erg verwarrend vond is dat het vertelperspectief telkens verandert: het ene moment is er sprake van een ‘belevend ik’, terwijl een alinea daarna het ik-perspectief vervangen wordt door een personale verteller. Victor is wel de hoofdfocalisator van het verhaal, maar er zijn ook ingebedde vertellingen van Hannah. De onvoltooide is daarom nogal chaotisch. Wel zijn de sprookjesachtige geschiedenissen over de voorouders van Hannah prachtig; dan vind ik Yasmine Allas op haar best. Sommige passages zijn behoorlijk erotisch, maar zeker niet banaal.

Hannah is moeilijk te peilen, en als lezer kun je je voorstellen dat Victor verward is. Naarmate Victor verder gaat met zijn verhaal – herinneringen aan bijzondere voorvallen ophaalt, spreekt over hun eerste onmoeting – krijg je in de gaten dat er iets desastreus is voorgevallen. Waarom blijft Hannah zwijgen?

Helaas kan ik weinig waardering opbrengen voor de nukken van Hannah, en ik kan mij Victors tomeloze passie voor deze vrouw nauwelijks voorstellen. Victor zou zich eigenlijk bezig moeten houden met de haatdragende brief van zijn stervende moeder, maar de theatrale Hannah eist zijn aandacht op. Ik vind dat Yasmine Allas het thema van ‘niet zonder, maar ook niet met elkaar kunnen’ niet goed uitgewerkt heeft: de personages zijn té gekunsteld, té onnavolgbaar. Jammer, want Yasmine Allas is een goede verteller.