Wanneer een boek meer dan tien weken in de Bestseller top 10 staat, dan word je toch wel heel nieuwsgierig. Daarom las ik Ventoux (2013) van schrijver en columnist Bert Wagendorp (1956). Het boek werd ongekend populair nadat het in mei 2013 door het DWDD-boekenpanel tot boek van de maand werd verkozen met de woorden: ‘Dit boek heeft alles. Het oerboek over vriendschap.’ De periode daarna stonden mijn diverse timelines vol met loftuitingen over deze roman.

Hoofdpersoon in Ventoux is Bart Hoffman, een misdaadjournalist van bijna vijftig jaar oud. Na jaren heeft hij weer contact met zijn jeugdvrienden David, Joost en André. Dit brengt een pijnlijke herinnering naar boven: de zomer van 1982 waarin de vrienden tijdens de beklimming van de Mont Ventoux door een dodelijk ongeluk hun vriend, de veelbelovende dichter Peter Seegers, verliezen. Met Peter verdween ook Laura; het bijzondere en beeldschone meisje loste in het niets op. Wat was er gebeurd?

Voordat de lezer antwoord krijgt op de belangrijkste vraag in het boek, krijg je eerst te horen hoe het de Achterhoekse vrienden in de tussenliggende periode is vergaan. Joost timmert aan de weg als natuurkundige, maar wordt beschuldigd van plagiaat. André blijkt grof geld te verdienen met de handel in coke en huismus David is de eigenaar van reisbureau Oost-West. Bart, de verteller van het verhaal, werkt aan een boek over Spinoza en fietsen. Ik had nogal moeite met dit gedeelte van het boek. De schrijfstijl is niet vervelend, maar verre van verfijnd (te populair, te veel herhaling). Daarnaast kon ik me niet goed identificeren met de verschillende personages (het blijven stereotypen), wat waarschijnlijk wel nodig is om geraakt te worden door het verhaal. Dat neemt niet weg dat ik toch wel benieuwd was wat er nu eigenlijk precies gebeurd was op die berg en in de aanloop naar die beklimming toe. De beschrijving van het ongeluk, het beeld van de fietsers op de berg, vond ik heel sterk, bijna tastbaar.

De vrienden reizen gezamelijk terug naar Zuid-Frankrijk, om herinneringen op te halen en te vernemen hoe het Laura na die fatale vakantie is vergaan. Maar de waan van de dag laat hen niet los, waardoor ze geconfronteerd worden met hun eigen problemen. Deze zijsporen vond ik onnodig in het verhaal (zoals ook de vrouw en dochter van de verteller). Maar de grootste ontgoocheling vond ik het einde van het boek, waarin duidelijk wordt welke band Laura en de verongelukte Peter hadden. Ik ga het niet verklappen, maar het is onwaarschijnlijk en teleurstellend wat Wagendorp allemaal verzint om één en ander nog tragischer te maken.

Mijn conclusie is dat het boek niet de aandacht verdient die het heeft gehad. En dat heeft niets te maken met het feit dat het een mannenboek zou zijn (want die lees ik graag) of een boek over de wielersport (want daar houd ik juist van). De Nederlandse literatuur kent domweg veel betere boeken.

Volg dit blog via Bloglovin’, Facebook of Twitter door op de onderstaande buttons te klikken of vul in de rechterzijbalk je e-mailadres in, klik op ‘Inschrijven’ en ontvang van iedere blogpost een bericht!