Op dit blog verwelkom ik graag jonge, getalenteerde schrijvers. Eva Kelder (1980) is zo iemand. Ze publiceerde al verhalen in literaire tijdschriften De Gids en De revisor, maar ik ontdekte haar werk pas onlangs: deze maand verscheen haar romandebuut Het leek stiller dan het was. Het verhaal gaat over Seije die opgroeit op het eiland Vlieland bij haar alleenstaande moeder Fenna. Gedurende haar kinderjaren en adolescentie is Seije innig bevriend met Teun. Beiden verlaten het eiland en gaan studeren in de Schotse hoofdstad Endinburgh. Seijes carrière en persoonlijke leven nemen een vlucht. Eenmaal in New York – waar ze de vruchtbaarste jaren uit haar leven tegemoet lijkt te gaan – bereikt Seije haar dieptepunt. Gebeurtenissen uit haar jeugd zorgen ervoor dat ze zichzelf het geluk niet gunt.

De sfeer van het verhaal is melancholisch, daar houd ik wel van. Bovendien is Eva Kelder een echte stilist: ze kiest haar woorden zorgvuldig en serveert de lezer wonderschone beelden. Heldere beschrijvingen en poëtische passages wisselen elkaar af.

Onder de bloesembomen in het park viste ik een bloem uit Teuns kraag. Vluchtig zodat hij het niet zou merken. Het hem niet zou verontrusten als de meeldraden sporen achterlieten op de propere stof van zijn jas. De blaadjes raakten los van het kroontje waar ze uit ontsprongen en vielen op mijn handpalm uiteen. De wind nam ze mee voor ik ze weg kon blazen. (p. 198-199)

Waar aan het begin van het verhaal de wereld nog open lijkt te liggen voor Seije, raakt ze naar het einde toe steeds meer verbitterd. Aanvankelijk lijkt haar keuze om het eiland te ontvluchten de juiste. Seije heeft een moeizame relatie met haar moeder en bekijkt haar van kinds af aan afstandelijk. Als student blijkt Seije geniaal, maar er wringt iets. Dit heeft alles te maken met aangrijpende ervaringen van vroeger, zo vertelt het ik-personage: “Die zomer toen ik elf was en alles daarna anders leek, alsof ik wakker werd in een vreemd land.” (p. 12) Seije voelt zich op latere leeftijd steeds meer een huichelaar. Haar angsten en onzekerheden nemen toe, ze voelt zich een buitenstaander. Het is ontroerend om te bemerken hoe deze jonge vrouw tobt met haar bestaan. Er zit niets anders op: ze moet zichzelf confronteren met haar jeugd, het eiland en haar moeder Fenna.

De toon van het verhaal is droevig en het thema zwaar, maar het taalgebruik van Eva Kelder is zó mooi dat Het leek stiller dan het was een heel fijn boek is. Het is een roman over vriendschap en liefde, en over vluchten en terugkeren naar de bron. Eva Kelder heeft zichzelf met dit boek bewezen als romanschrijfster.