Tags: Louis Couperus

Verslag | Couperuswandeling door Den Haag

Op een mooie zonnige middag liep ik samen met een aantal andere geïnteresseerden de Couperuswandeling door Den Haag. Deze literaire wandeling wordt het hele jaar door georganiseerd door het Louis Couperus Genootschap (meer informatie vind je hier). Onder leiding van een deskundige gids liepen we in tweeënhalf uur langs alle plekken die in het leven en werk van de Haagse schrijver een belangrijke rol hebben gespeeld. Lees mijn (beknopte) verslag!

Borstbeeld Couperus Surinamestraat

De wandeling start bij het borstbeeld van Louis Couperus (1863-1923) in de Surinamestraat. Het beeld werd opgericht op 10 juni 1963 ter gelegenheid van Couperus’ 100ste geboortedag. De buurtbewoners koesteren het door H. Sondaar vervaardigde werk: ze maken het regelmatig schoon en men heeft zelfs paaltjes laten plaatsen zodat niemand z’n auto pal voor het beeld kan parkeren vertelt onze gids.

We lopen door naar Surinamestraat nummer 20. De vader van Couperus liet dit huis bouwen en de familie ging er in 1884 wonen. Hier schreef Couperus in 1887-1888 zijn debuutroman Eline Vere (lees hier mijn recensie). Couperus woonde er van z’n 20ste tot z’n 28ste; in 1890 vertrok hij naar Parijs. Tegenwoordig is het huis eigendom van de Egyptische ambassade en staat het al jaren te koop. Foto’s van het interieur zijn te zien op Funda  en op Flickr staat deze reportage. Sfeervol, nietwaar?

Uitzicht Surinamestraat 42

Even verderop, op nummer 42, vinden we het hoekpand tussen het brede en smalle deel van de Surinamestraat. Dit huis in neo-renaissancestijl fungeert in Couperus’ De boeken der kleine zielen (1901-1903) als residentie van de familie Van Saetzema. Onze gids leest een fragment voor uit het boek waarin Marietje van Saetzema het uitzicht beschrijft. Couperus’ proza komt zo echt tot leven!

Nassauplein 4 (huis Betsy in Eline Vere)
Nassauplein 4

Niet veel later staan we op het middenpad van het Nassauplein (voorheen Nassaukade). Op nummer 4 woonde de familie Couperus in de jaren 1878-1883 nadat zij vijf jaar in Nederlands-Indië hadden gewoond. Louis Couperus was 15 jaar oud toen hij hier kwam te wonen. In vergelijking met de Indische woning die hij gewend was, vond hij dit huis maar bekrompen. Hij concludeerde dat de familie tot de bedelstaf was geraakt! In de roman  Eline Vere is dit huis de woning van Eline’s zus Betsy en woonde Eline bij haar in (ze had twee kamers). Eline vluchtte bij nacht en ontij uit dit huis, een beroemde passage! Onze gids vertelt ons over Couperus’ HBS-tijd, citeert een schoolvriend en haalt Couperus invloedrijke leraar dr. Jan ten Brink aan.

Sophialaan 12 woonhuis Elisabeth Baud
Sophialaan 12

We verlaten de Archipelbuurt en wandelen naar de chique negentiende eeuwse stadswijk Willemspark. Onze gids weet veel historische feiten over het ontstaan van deze buurt te vertellen. Als kleine jongen ging Couperus regelmatig op bezoek bij nummer 9, daar woonde zijn grootvader. Aan de overkant, op nummer 12, woonde de familie Baud. Kleindochter Elisabeth was een nichtje van Couperus en bleek een geschikte huwelijkskandidaat; het stel trouwde vanuit deze woning. De familie Baud stond model van de familie van Lowe uit De boeken der kleine zielen.

Het bruggetje van Takma
Nassaubrug (‘bruggetje van Takma’) en woonhuis Nassaulaan op de achtergrond

Even later staan we voor het huis waar Couperus de oude mevrouw Dercks uit Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan… (1906) laat wonen (lees hier mijn recensie). Vanuit haar salon ziet zij iedere middag de heer Takma over het bruggetje aankomen voor zijn dagelijkse visite aan haar. Het bolle bruggetje (gebouwd in 1844 zodat de koning niet hoefde te wachten bij de ophaalbrug bij het Scheveningse Veer) werd vroeger menigmaal gebruikt door lesauto’s voor de hellingproef, inmiddels is het bruggetje met paaltjes afgezet.

Mauritskade 43
Mauritskade 43

Het bruggetje van Takma brengt ons naar de Mauritskade. Hier, op nummer 43, is Couperus geboren. Destijds droeg het pand het huisnummer 11 en lag het buiten het centrum van het nog kleine Den Haag. Couperus kon zich later nog de vieze geur herinneren die uit de gracht tegenover de voorzijde van het huis opsteeg. Ook zag hij daar als kind tot zijn grote schrik een schaatser door het ijs zakken. Onze gids leest een fragment voor waarin Couperus deze herinnering heeft opgetekend. Verder vertelt hij over de symbolen op de plaquette die sinds 10 juni 1930 het Louis Couperushuis siert.

Waalse kerk
Waalse kerk

We lopen door het Noordeinde waar Couperus bij kantoorboekhandel Damen zijn schrijfpapier en lila inkt kocht en hij graag op bezoek ging bij de antiekzaak van  S. van Leeuwen. Couperus was regelmatig te vinden in de lommerrijke tuin. Op die plek is de beroemde foto gemaakt van Couperus samen met zijn hond Brinio. En aan het einde van de straat bevindt zich L’Eglise Wallonne de la Haye, oftewel de Waalse Kerk, waar Couperus op 19 juli 1863 is gedoopt. In dezelfde kerk huwt hij op 9 september 1891 met zijn nicht Elisabeth Baud. Wanneer we door de Oranjestraat wandelen houden we even stil voor het woonhuis van Karel en Cateau uit De boeken der kleine zielen. We luisteren naar een stukje proza waarin dit echtpaar gekarakteriseerd wordt. Ook krijgen we en passant nog de tip mee om een keertje te gaan dineren in Indonesisch restaurant De Poentjak.

Standbeeld Louis Couperus
Standbeeld Louis Couperus

We naderen het eindpunt aan het Lange Voorhout 11. Sinds 1998 staat hier het levensgrote bronzen standbeeld van Louis Couperus. Beeldhouwer Cees Verkade heeft het beeld de titel ‘De Hagenaar’ meegegeven. Op de sokkel prijkt Couperus’ bekende uitspraak: ‘Zoo ik ièts ben, ben ik een Hagenaar.’

Hotel des Indes
Hotel des Indes

We schieten nog even binnen bij het beroemde Hotel des Indes (Lange Voorhout 56). Het is zeer onwaarschijnlijk dat Couperus hier ooit heeft geslapen, maar hij liet er wel zijn romanpersonages Constance van der Welcke en haar zoon Addy uit De boeken der kleine zielen logeren.

Met zijn geboortestad Den Haag onderhield Couperus een haat-liefdeverhouding. Ondanks zijn ‘Hagenaar’-uitspraak voelde Couperus zich meer thuis in de mondaine omgeving van de Franse Rivièra of het klassieke Rome dan in de benauwende coterieën van het Den Haag tijdens de eeuwwisseling. Niettemin situeerde Couperus zijn populairste romans Eline Vere, Van oude menschen, de dingen, die voorbijgaan… en De boeken der kleine zielen in de hofstad.

De Couperuswandeling is een mooie manier om meer te weten te komen over het leven en werk van Couperus. Voor wie zijn Haagse romans gelezen heeft, zijn alle locaties extra interessant. Tip: combineer de wandeling met een bezoekje aan het Louis Couperus Museum in de Javastraat en maak er een mooie Couperusdag van!

Inge kijkt |Couperus’ Van oude mensen (deel 1, tv-serie)

In de jaren zeventig werd Louis Couperus‘ roman Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan… (1906) bewerkt voor de televisie. Onlangs las ik het boek en vond ik deel 1 van de serie op internet. De rest zal ik op dvd aanschaffen, want hoewel ik weet hoe het verhaal afloopt, wil ik het natuurlijk ook zien!

Ken jij deze roman van Couperus? Wat vind je van deze verfilming?

Recensie | Louis Couperus: Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan…

Ik las een literaire klassieker: Louis Couperus‘ familieroman Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan… (1906). Het boek heeft niet één hoofdpersoon, het verhaal wordt vanuit verschillende personages verteld. Dat wil zeggen: leden van de families Takma, Dercks en Steyn de Weert. Een groot geheim verbindt deze families. Lange tijd geleden – om precies te zijn zestig jaar – is grootvader Dercks in Indië vermoord. Als lezer weet je vrij snel wie de schuldigen zijn: de nu 97-jarige grootmoeder Ottilie Dercks en haar minnaar, de bejaarde heer Takma. Zij hopen hun geheim mee te nemen in het graf. De stokoude dokter Roelofsz kent de ware toedracht, maar zwijgt. Er was nóg een getuige: de baboe uit die tijd, Ma-Boeten. Harold Dercks, de zoon van Ottilie, zag als dertienjarig jongetje hoe de daders het lichaam van zijn vader naar de rivier sleepten. Dit beeld, ‘het Ding’, achtervolgt hem al zestig jaar.

Grootmoeder Ottilie en Takma kregen als gevolg van hun buitenechtelijke relatie samen een dochter, zij heet ook Ottilie. Deze ijdele vrouw is al drie keer getrouwd, maar ook met haar derde echtenoot, Steyn de Weert, is ze niet gelukkig. Ze weet niet dat de oude Takma haar biologische vader is. Haar zoon Lot, een jonge essayist, is verloofd met Elly, de kleindochter van de oude Takma. Grootmoeder Ottilie realiseert zich dat haar kleinzoon straks in het huwelijk zal treden met zijn nichtje. De vreselijke gebeurtenis uit het verleden en Ottilies verhouding met Takma hebben nog altijd hun uitwerking op het heden. De dingen zijn nog niet voorbijgegaan…

Van oude mensen is een roman vol spanning. Hoewel je als lezer zo ongeveer weet wat er in het verleden is gebeurd, blijf je lezen. Couperus legt de focalisatie telkens bij een ander personage, waardoor je geboeid blijft. Het verhaal ontwikkelt zich verder: Lot en Elly trouwen en gaan op reis naar Italië. De jonge Ottilie houdt het niet meer uit in Holland bij haar echtgenoot Steyn de Weert en gaat bij haar zoon Hugh in Engeland wonen. Totdat de oude heer Takma plotseling overlijdt. Zijn dochter Adèle, die bij hem in huis woonde, vindt een brief waarin gesproken wordt over de moord. Ze laat die brief aan Steyn lezen.  Ook een andere zoon van grootmoeder Ottilie, Daan Dercks, is te weten gekomen wat er zich zestig jaar geleden heeft afgespeeld: hij wordt gechanteerd door de zoon van Ma-Boeten, die blijkbaar het gebeuren niet voor zich heeft kunnen houden. Deze Daan deelt zijn zorgen met z’n broer Harold. Tot Daans grote schrik wordt Harold al die tijd gekweld door de beelden van die nacht. Zo weten steeds meer mensen ervan. Geen van allen weten ze precies wie er allemaal op de hoogte zijn.

Het huwelijk tussen de jonge Lot en Elly Takma verloopt niet vlekkeloos. Zij reist naar Sint Petersburg, hij verblijft in Napels. In het zuiden voelt hij zich altijd beter. Daar bezoeken zijn vader en stiefvader Steyn hem. Die laatste onthult het familiegeheim. Vertwijfeld vraagt Lot zich af of hij misschien een roman zou schrijven over de twee oude mensen en de moord in Indië.

Hij glimlachte, schudde zich ontkennend het hoofd. ‘Neen,’ dacht hij, en hij zeide bijna hard-op; ‘het zoû MIJ te romantisch zijn… (p. 246)

Couperus schreef de roman waar Lot over twijfelde. De personages en de omgeving waarin de gebeurtenissen zich afspelen worden door Couperus op een unieke manier geschetst. Zijn taal is zo bijzonder en prachtig. Het maakt dat het boek echt een genot is om te lezen (al is het in het begin misschien even wennen aan het taalgebruik). Heel vaak reflecteren de hoofdrolspelers op zichzelf of hebben ze interessante inzichten. Zoals bijvoorbeeld Lots gedachten over al dan niet trouwen of zijn opvattingen over het schrijverschap. Het geeft stof tot nadenken, zelfs ruim een eeuw later.

Van oude mensen zou een goede eerste kennismaking zijn voor wie nooit eerder iets van deze Haagse schrijver las. De stijl is typisch Couperus, het boek houdt de lezer in z’n greep en de thema’s oud(er) worden, geldzorgen en huwelijksproblemen zijn van alle tijden. Ik raad het je aan!

Inge kijkt: ‘Louis Couperus, niet te stillen onrust’

Ter gelegenheid van het Couperusjaar maakte regisseur Jan Louter samen met schrijver Bas Heijne een documentaire over Louis Couperus (1863-1929). Op 1 oktober werd de film in het Het uur van de wolf (NTR) uitgezonden en ik heb ervan genoten! Bas Heijne houdt een pleidooi voor het beter leren kennen van Couperus’ werk omdat het nog altijd actueel is. Heijne legt uit wat Couperus bedoelde met ‘de mystiek der zichtbare dingen’ en bestempelt Couperus als een visonaire auteur. Zijn wereldbeeld werd gekenmerkt door verwondering en desillussie.

In de documentaire bezoekt Heijne een aantal plekken op aarde die voor Couperus belangrijk zijn geweest. De kijker wordt getrakteerd op prachtige beelden van Den Haag, Java en Toscane. Er wordt veel geciteerd uit bekend en minder bekend werk van Couperus (voorgelezen door Arthur Japin). Hieronder zie je de teaser, de gehele documentaire is hier terug te zien.


 

Bas Heijne was eerder te gast in het programma DWDD (samen met Adriaan van Dis) om over Couperus te vertellen (klik). Ook schreef hij recentelijk het esssay Angst en schoonheid (2013) over het leven en werk van Couperus (klik).